รูปนี้เบลอจัด

แต่มันคือความทรงจำที่ชัด...

รูปนี้เบลอจัด

แต่มันคือความทรงจำที่ชัดที่สุดของผม กับ เอิร์นเนส ตอนไป Work and Travel ครับ

เอิร์นเนส เป็นคนผิวสี เอาตรงๆ คนดำอะแหละ เด็กไทยหลายๆคน มักคิดว่าคนดำน่ากลัว แต่ประสบการณ์จะทำให้เรารู้ว่าไม่จริงเลย คนจะดีหรือไม่ดีมีอยู่ในทุกสีผิวนี่แหละ

เอิร์นเนส เป็นเพื่อนที่ดี และที่สำคัญเอิร์นเนส มีสิ่งที่ล้ำค่าที่สุด
มันไม่ใช่รองเท้าแพงๆ นาฬิกาหรู หรือ เพชรวิบวับ blingbling ตามสไตล์วัยรุ่น hiphop

สิ่งล้ำค่านั้นคือ รถครับ

ผมบอกเลยว่า ต่อให้คุณเจ๋งแค่ไหน เฟี้ยวแค่ไหน ณ เวลานี้
ไม่มีใครเจ๋งไปกว่าคนมีรถฮะ

เสน่ห์ +100%

เอิร์นเนส มีรถเก่าๆอยู่คันนึง
เก่าชนิดที่แบบเบาะผุเลยอะ แอร์ก็เจ๊ง

แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาตราบใดที่รถสามารถเคลื่อนจากจุด A ไป B ได้ มันตอบโจทย์แล้ว

ที่รถสำคัญขนาดนี้เพราะว่าเราไม่มีทางเลือกมากนัก

แต่ละที่มันห่างกันสุดๆ เราไม่สามารถเดินไปซื้อของได้ง่ายๆ ยิ่งรัฐที่เราอยู่คือ Virginia ที่นี่ ไม่ได้มี taxi ให้โบกทั่วไปในราคา 35 บาท

ในปี 2013 ยุคนั้นก็ไม่ได้มี Grab หรือแอปเรียกรถที่สะดวกสบายเหมือนทุกวันนี้
ถ้า Grab อ่านอยู่จ้างผมได้นะงับ จุ้บๆ

ที่นี่การเรียก taxi แต่ละครั้ง เราต้องโทรล่วงหน้า และที่สำคัญคือ แพงมากกกกกก แพงแบบ 3000 บาท ต่อเที่ยวอ่ะ

โหหหห เราหาเงินมา จะเดินทางไปซื้อของที
ต้องเสีย 3000 บาทหรอว้าาา

ด้วยความที่รายได้พวกเราคือ 200บาท/ชั่วโมง เราต้องทำงานรวม 15 ชั่วโมงเพื่อนั่ง taxi มันก็ไม่น่าใช่เรื่อง

เอิร์นเนส จึงเหมือนพระเอก ขี่ม้าขาวมาช่วยพวกเรา

" How much ...... ? " เสียงมิเชล

" Nahhh Dont worry. " เอิร์นเนส ให้นั่งฟรี !!!

นั่งฟรี !!

ผมดีใจได้แปปเดียว

เพราะเอิร์นเนสตัวแสบให้นั่งฟรีเฉพาะสาวๆเท่านั้นนะจ๊ะ

ส่วนพวกผม ไอตี๋ เอเชีย อะหรอ

20$ จ่ะ

แต่ก็เอาวะยังดี ถูกกว่าเดิมเยอะอยู่ ถือว่าช่วยค่าน้ำมันเค้า

สถานที่ที่เราไปบ่อยสุด คงหนีไม่พ้น Wal-mart

Wal-mart เป็นเหมือนห้างที่นี่ อารมณ์แบบ Big-C ผสมๆกับ Macro มั้ง ใหญ่ๆหน่อย ชั้นเดียว ของข้างในดีกว่านะ มีทุกอย่างที่อยากได้ พวกเกม อุปกรณ์ออกกำลังกาย แม้แต่การ์ดยูกิก็มี ของโปรดของผมคือ Strawbberry กับ Cherry ที่นี่ถูกมาก ถึงจะไม่หวานเท่าเกาหลี แต่ก็ถือว่าดีเลย ผมกับไอเจ ซัด Strawbberry กันทุกวัน แต่เป้าหมายของ Wal-mart ไม่ใช่แค่อาหาร

สิ่งที่พวกเราตามหาอีกอย่างคือ จักรยาน

เพื่อนผม เอ้นท์ และ มิเชล เอ้ย ต้องแนะนำตัวก่อนสิ มิเชล คือ เบียร์ จาก Chapter 1 ที่โดนเปลี่ยนชื่อมา เพราะเบียร์เป็นเครื่องดื่มแอลกอฮอล ส่วนเอ้นท์(ent) คือเพื่อนในแกงค์ที่จุฬา มาด้วยกันครับ

" ถ้าเราซื้อจักรยาน เราก็ไม่ต้องเสียค่าเดินทางดิวะ ประหยัดกว่าเยอะ"

เอ้นท์กับมิเชล ซื้อจักรยาน ทันที และคิดว่าก่อนกลับไทย รีฟัน(คืน)ก็ได้นี่หว่า

เราก็จะไม่เสียเงินค่าจักรยานเลย !!!

ด้วยความรอบคอบของ มิเชล ก็ไม่ลืมที่จะซื้อที่ล็อคจักรยาน

มิเชล กับ เอ้นท์ เลยปั่นจักรยาน จาก wal-mart กลับบ้าน และนั่นเป็นครั้งเแรกและครั้งสุดท้ายที่สองคนนี้ทำแบบนั้น เพราะว่า ระยะทางมันไม่ได้ใกล้เหมือนไทย ปั่นจาก Wal-mart กลับบ้านนี่เล่นเอาหอบเลย

ระยะทางอันแสนไกลทำให้ จักรยาน กลายเป็นพาหนะในการปั่นไปบริเวณบ้านเฉยๆ แต่มิเชลก็ยังติดใจและภูมิใจในจักรยานมากเพราะปั่นจากบ้านไปโซนทะเลได้ ชิวสุดๆ

ขับแปปเดียวก็ถึงทะเลแล้ว ถึงปุ๊ปก็ง่ายๆเลย หาเสาคล้องที่ล็อคไว้ก็จบเลย

ใช่ครับ จบจริงๆครับ

จบเมื่อมิเชลกลับมาดูจักรยาน แน่นอนว่าทุกอย่างอยู่เกือบครบ

กุญแจ เสาไฟ อยู่หมด !!

หายไปอย่างเดียวเลย คือ

จักรยานครับ 555555555 (มีภาพประกอบในเม้นต์ด้วย)

แผนการอันร้ายกาจของมิเชลที่จะรีฟันจักรยานจึงจบลงเพียงเท่านี้

เออจะว่าไป คนเมกาเป็นไรไม่รู้ ชอบขโมยจักรยาน งงจัดดดด แน่นอนว่าหลังจากนั้นมิเชลก็ไม่คิดจะใช้จักรยานอีกเลย

เพราะมิเชลซื้อ Scooter ไฟฟ้าแทน

ผ่าม !!!

เดี๋ยวมาต่อ Chapter 3 นะฮับ จุ้บๆ

---